pare słów od tego co cudze dzieci uczy ... z neta ... Belfer na zakręcie
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064244375540Work life k**** balance
Mam dobrą pracę. Nie narzekam.
Ludzie wokół mają gorzej. Wszystkich dotyka wysoka inflacja, a u mnie cyk podwyżka, 200 brutto. Wiem, że nikt nie ma lekko, więc nie narzekam.
O mojej pracy sporo się mówi i pisze, chociaż nie jest szczególnie odpowiedzialna. Obcy oddają mi pod opiekę swoje obce dzieci, oczekują, że czegoś ich nauczę, że będę empatyczny i podążę za uczniem, albo, że mam być wymagający i surowy, że wskażę słabe strony, postawię diagnozy i wystawię najlepsze oceny, że przygotuję do egzaminów, czasem zadbam o ich dobrostan psychiczny, rozwiążę problemy, nic wielkiego, nie narzekam. Nawet nie dziwię się, że zarabiam trochę ponad najniższą krajową, a może więcej niż trochę, nie pamiętam, zresztą, nie interesuję się polityką, podobno w moim zawodzie to niewskazane. Wystarczy mi świadomość, że politycy interesują się mną, cieszę się, że to co robię jest dla nich ważne. Nie narzekam.
Ostatnio nawet jeden z ministrów powiedział, że mogę pracować ile chcę, bez limitów nadgodzin. To dobra wiadomość, ucieszyłem się i nie narzekam. Dorobię do pensji, uda mi się regularnie spłacać ratę kredytu, a kto wie, może nawet pojadę gdzieś na wakacje z rodziną. Przydałoby się spędzić trochę czasu z bliskimi, z synem robimy razem niewiele. Zazwyczaj nie mogę, bo jestem w pracy, a kiedy wracam, on już śpi. Ale mam dobrą pracę, nie narzekam. Co prawda nie przynosi najlepszych efektów, młodzież współpracuje niechętnie, wkładają niewiele wysiłku i oczekują zadowalających wyników, widać wprawną wychowawczą rękę rodziców, niestety nie wszystko działa jak należy, prawdopodobnie to moja wina, mam poczucie, że skoro wszyscy wokół robią wszystko dobrze, to chyba ja robię coś źle. Nie ukrywam, przykro mi, że zawodzę oczekiwania, bo to taka dobra praca, dlatego przynajmniej staram się nie narzekać.
Myślę ostatnio, że nie angażuję się wystarczająco, łączę dwa etaty, do tego weekendowe kursy, czasem korepetycje. Może to za mało? Inni nie mają takich szerokich perspektyw rozwoju i zarobku, więc doceniam swoją pracę i nie narzekam.
Zabawna sytuacja, syn niekiedy chce, żeby się z nim pobawić, zbudować wieżę z klocków albo poczytać książkę. Pocieszny maluch, nie rozumie, że po pracy muszę jeszcze sprawdzić wypracowania, mam ponad 200 uczniów, piszą kiepsko i rodzice wymagają częstszych ćwiczeń w pisaniu i informowania o progresie. Dlatego po sprawdzaniu wymieniamy się jeszcze mailami, nie tylko dotyczącymi nauki, ale też spraw życiowych, chorób, relacji, obaw i wątpliwości, bo jestem wychowawcą sympatycznej trzydziestki cudzych dzieciaków. Więc mój dzieciak musi bawić się sam, ale kiedyś zrozumie, jest już duży, to przedszkolak, dlatego zrozumie, że widok taty siedzącego przy biurku i zajętego sprawami innych dzieci to praca, dobra praca, na którą tata nie narzeka, więc on też nie powinien.
Wczoraj obudziłem się zmęczony, bez sił, bolała mnie głowa. Dziwne, nie narzekam, to na pewno nie ma związku z pracą. Pozbierałem się szybko, pierwsza lekcja już o 7:10, potem jeszcze kilka kolejnych, rada pedagogiczna, popołudniowy kurs albo korepetycje, nie pamiętam, za dużo się działo, chociaż coraz częściej odnoszę wrażenie, że wciąż dzieje się to samo, dzieje się to samo i nie dzieje się nic, nic, ale to nic, nic takiego, nie ma o czym mówić, ważne, że mam dobrą pracę, nie narzekam, a reszta jest milczeniem.
