Jest to kontynuacja mojej relacji z drugiego zlotu forumowiczów. Pierwsza część znajduje się tutaj:
http://splawikigrunt.pl/forum/index.php?topic=1904.msg143423#msg143423Cały ośrodek, na terenie którego odbyła się impreza, jest na głowie wspaniałej pani Renaty, której we wszystkim sumiennie i z oddaniem przeszkadza mąż. Trochę zazdroszczę im, że potrafili stworzyć miejsce tak bardzo sprzyjające wędkarzom i ich rodzinom. Jestem pełen podziwu dla ich pracy, to oczywiste. Pani Renata nigdy nie śpi, o każdej porze dnia i nocy stara się być pomocna. W ciągu godziny zapamiętała imiona wszystkich gości, czym wprawiła mnie w osłupienie. Swoimi potrawami wprawiła mnie natomiast w stan głębokiego zadowolenia. Jedynie gdy wszyscy dostali na kolację makaron z truskawkami i sosem truskawkowym, zadrżałem, po czym zrezygnowałem z tego ekstrawaganckiego dania. Jednak coś mi nie dawało spokoju - nie pasowało mi to, że wszyscy jedli makaron, a dziewięcioletni maluch, Bartek, wcinał kiełbasę z rusztu, wiec nieśmiało zapytałem gospodynię, czy mam jakiś wybór. Zastałem uprzejmie zapytany, czego sobie życzę, więc bez ogródek odpowiedziałem, że chcę pieczoną kiełbasę, jak ten maluch. Zostałem poproszony o dziesięć minut, a po pięciu już miałem swoją mięsną kolację. Bardzo cenię taką elastyczność i umiejętność dostosowania się do klientów. Nie ukrywam, cieszę się, że zebrałem się na odwagę i zawalczyłem o swoje, bo jak ja bym wyglądał przed rodziną, przed znajomymi. Miałbym wspominać, że na zlocie jadłem makaron z truskawkami? Zapewne żona rozpoczęłaby jakieś śledztwo, przesłuchaniom nie byłoby końca, a jak znam siebie, to pewnikiem zamotałbym się w zeznaniach. Jeśli sobie dobrze przypominam, był to jedyny przypadek w moim życiu, gdy kiełbasa uratowała mój honor, a może nawet życie.
Byłem bardzo zbudowany wielkim optymizmem wszystkich kolegów. Gdyby mogli, to pokonaliby największe przeszkody. Może poza Marcinem (nick Marcin Cichosz), który na swoje nieszczęście został ofiarą optymizmu: chłopak zbyt nonszalancko ocenił odległość pomostu od brzegu i poszła noga w cholerę, znaczy się w wodę. Był to wyjątkowy moment, gdy musiałem ukryć emocje, dałem jednak radę. Dopiero w pokoju prawie udławiłem się śmiechem. Można mnie oskarżyć o brak empatii, o bezduszność, o brak wrażliwości, jasne, zdaję sobie z tego sprawę, nawet nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Uważam jednak, że gdy się chce pokazać dziecku (Bartkowi), jak wskakiwać na pomost, to jednak trzeba mieć jakieś pojęcie o tym, wypada mieć jakieś predyspozycje do tego, ludzie!
Tak się stało, że "osoby towarzyszące" nie pojawiły się na zlocie w deklarowanej ilości. Trochę mnie to zmartwiło, może poza jednym przypadkiem, mam tutaj na myśli psa kolegi Łukasza (Łukasz, czyli Ostap). Jak znam swoje szczęście, to zapewne musiałbym przez całe trzy dni uciekać przed bestią albo - co gorsze - pilnować go. Jak się okazuje, nie ma tego złego... Bardzo ujęły mnie panie, które przyjechały ze swoimi mężami. Nie było marudzenia, fochów, lamentów, ciągłego powtarzania, że już chcą do domu, że to ostatni raz i takie tam. Widać, że chłopaki z naszego forum potrafią okiełznać niejeden żywioł, to buduje. Skoro wspominam o żonach, to nie mogę napomknąć o Zbyszku (Zbyszek321), który pojawił się na zlocie z żoną młodszą od siebie o jakieś... trzydzieści lat. Taki ktoś śmie mówić o mnie, że jestem "niemożliwy"? Pozostawię to bez komentarza, bo nie mam czasu na włóczenie się po sądach.
Nie jest tajemnicą, że konfrontowałem wirtualne obrazy forumowych kolegów z zastaną rzeczywistością. W wielu przypadkach byłem zaskoczony, nawet bardzo. Okazało się, że kilku kolegów jest znacznie niższych od mojego wyobrażenia o nich. Jest to niezbity dowód na to, że w internecie można dowartościować się, przekłamać pewne fakty. Może to jednak moja wina, może już przestałem znać się na ludziach. Sam już nie wiem. Były jednak pozytywy mojej nieumiejętności tworzenia ludzkich obrazów na podstawie wirtualnej rzeczywistości. Gdy zobaczyłem kolegę Radka (forumowy Radar), to pomyślałem sobie, że odbywają się tutaj, równolegle z naszym zlotem, manewry wojsk desantowych. Aż mnie zatkało! Albo taki Janusz, normalnie model z okładek kolorowych gazet! Gdybym ja tak wyglądał, to nie traciłbym czasu na pierdoły typu forum wędkarskie, tylko intensywnie nudziłbym się pracą w show-biznesie. Cóż, życie nie jest sprawiedliwe. Dobre chociaż było to, że mogłem dzielić prozę życia z pozostałymi wędkarzami, bo oni - generalnie - prezentowali urodę zbliżoną do mojej, czyli nienachalną. Chociaż tyle dobrego.
Ciąg dalszy nastąpi.
